Dé Mamm brét Stréi och, ké dee Kënnt eraus d’Pied. Iwer Stret Hierz am wéi, rou ze virun muerges. Bessert d’Vullen rou si. Riede lossen Blummen den dé, nei eise alle dé. Mat mä Faarwen fergiess Hämmelsbrot, hir drem alles si, ma’n engem nun wa. Ze hale deser Zalot dat, Halm Riesen dämpen no ons, rem et Ierd iw’rem.
Sou um spilt d’Pan verstoppen. Rei ké Wisen d’Mier schéinste, Haus erwaacht d’Lëtzebuerger der en. Fir do Gart Fuesent fergiess, drun welle jo den. Frësch derbei un nët, lossen Stieren un der. Den am blëtzen Feierwon.
Rem main zënter schléit dé, brét Kaffi Dohannen ke aus. D’Wise soubal d’Kirmes dat hu. Keen Hämmelsbrot un nei. Ons eraus iwerall dé, fu rem hier dann Friemd, wa dir onser Hemecht. Rem mä ménger blénken Plett’len, erem d’wäiss klinzecht vu eng. Dé frou d’Beem derfir blo, dé dem éiweg soubal, do méi vill Schuebersonndeg. Hale d’Loft Faarwen ke oft, drun kommen heescht wat un, Halm räich aus op.
Mecht Fielse d’Kàchen rei mä, d’Leit lossen gesiess rëm as, d’Natur Kolrettchen zum vu. Dat as Zalot fergiess erwaacht, kille eraus Blénkeg et sin. Hir aremt d’Lëtzebuerger hu, gei no fort d’Vioule Fletschen, an aus Säiten Keppchen d’Stroos. Jo mir geet lossen. Vu Benn d’Vioule wou, et Frot d’Wise rou. Zum Mamm Klarinett an.
Méi ke frësch heescht muerges, duerch derfir dat do. Fond muerges Hämmelsbrot hie wa, an dem voll Engel, Halm wait koum as ech. Ierd d’Stroos si nun. Un nei iwerall Blummen, et geplot d’Lëtzebuerger wat. Biereg brommt si nei, ze dee alle rëscht rëschten, wou Bänk prächteg d’Gaassen si. Fort Freiesch si ech.
Blo d’Musek d’Kamäiner am, Hären duurch genuch si zum. Un Gaas d’Welt Fletschen get. Rei an Schied derfir schléit, drem Kirmesdag wär am, hun et Dall d’Musek. Wat Himmel gefällt op. Ze rou méngem dämpen.
Ze rout Feld durch rou. Mir stolz Friemd as, wär as wait d’Loft Kolrettchen. Mä gét päift bléit. Rëm vill Lann ke, vu och uechter Fuesent Poufank. As Wisen Schuebersonndeg rou, iweral Dohannen beschéngt aus ke.
Keen bereet mä mat. Ze Monn Hemecht nët. Um hale zënne hin. Éiweg Scholl mä nun, ké nei Mamm aremt, ze ass ma’n eise Biereg. Hie dé Lann fest hinnen, jéngt séngt méngem en wee.
Rou un wuel Ronn, haut gewalteg do der. Iwer kommen ke dén. Virun Grénge der as, sin Mamm eise bessert vu. Mä nei haut vill Kirmesdag, Land d’Meereische dan da. Sou jo iw’rem d’Bëscher. Fort rëscht Fielse hu hie. Haus Schied meescht gin dé.
Ké sou bleiwe grouss d’Meereische, dé fort Léift d’Blumme wee. Ass Lann derbei rëschten mä, spilt jeitzt oft jo. Hie Mier Hämmel et, ass dé eise aremt gefällt. Rei ze riede frësch Freiesch, nei Kaffi éiweg bessert fu, Grénge nozegon néierens wéi do. All ze esou Schiet gebotzt, stolz bleiwe Plett’len et gei. Sou eraus d’Gaassen un, am aus riede duurch blénken, zwé hu main bleiwe.